حتماً متوجه شده ای که این روزهای آخر سعی میکنم شرح حوادث را تا جایی که قوت قلمم اجازه میدهد مثل یک نویسنده یا خبرنگار روی کاغذ بیاورم، یعنی ...
حتماً متوجه شده ای که این روزهای آخر سعی میکنم شرح حوادث را تا جایی که قوت قلمم اجازه میدهد مثل یک نویسنده یا خبرنگار روی کاغذ بیاورم، یعنی همان طور که آنها را زندگی یا احساس میکنم. تنهایی چنین نکبتی است نکبتی که آدم را به حرف زدن در ذهنش وامی دارد تا به حال چنین چیزی را تجربه نکرده بودم. این را هم بگویم که دارم میمیرم. عزیزم در ایستگاه آخر هستم. میدانم دیگر فراتر از دریای شن و این آسمان بی ابر و درخشان چیزی برایم نمانده است. اما عیبی ندارد بهتر است آدم در موعد مرگ آسمان را تماشا کند تا اینکه به سقف خاکستری اتاقی در بیمارستان چشم بدوزد.
پاورقی های شنی با تک گویی دکتر میتهات راوی داستان، آغاز میشود او کلافه از یکنواختی کار و زندگی در نقطه ای دورافتاده با تماسی تلفنی آرام آرام به دنیای قهرمان دوران کودکی اش پا میگذارد قهرمانی که دکتر هرگز او را ندیده اما ماجراهای هیجان انگیزش را از پدر خود شنیده است. حال پس از حدود صد سال با کشف دفتر خاطرات او از قهرمان خود چهره ی متفاوتی میبیند و با خواندن یادداشتهای او به سال ۱۹۱۴ میرود به دوران عثمانی و چند ماه پیش از آغاز جنگ جهانی اول وقایع حال و خاطرات گذشته به موازات هم پیش میروند اما در نهایت یعنی جایی که به نظر میرسد رمان به پایان خود نزدیک شده نویسنده با خلق فضا و اتفاقی نو خواننده را سخت غافلگیر میکند.
We are using technologies like Cookies and process personal data like the IP-address or browser information in order to personalize the content that you see. This helps us to show you more relevant products and improves your experience. we are herewith asking for your permission to use this technologies.
4 (0 رتبه بندی توسط کاربران ما)
