ای ماه، که چون گوشواره ای سیماب گون بر گوشِ آسمان آویزه ای زیبا هستی و آسمان را به آن بزرگی و تاری، بر پشتِ گوژ خویش سوار کرده ای! منِ رستم، ...
ای ماه، که چون گوشواره ای سیماب گون بر گوشِ آسمان آویزه ای زیبا هستی و آسمان را به آن بزرگی و تاری، بر پشتِ گوژ خویش سوار کرده ای! منِ رستم، تهمتنِ ایران، سهرابِ به این خردی و تردی کودکانه را نتوانم که بر پشت داشته باشم. به قدرِ قدرتِ هزاران هزار مردمِ نفرین گوی، مرا این توان نیست ای ماه! اگر تو آواز خواب می خوانی، من به جُستن بانگ بیداری سهراب، بیخوابم...
We are using technologies like Cookies and process personal data like the IP-address or browser information in order to personalize the content that you see. This helps us to show you more relevant products and improves your experience. we are herewith asking for your permission to use this technologies.
4 (0 رتبه بندی توسط کاربران ما)
