آنتونیو گرامشی، از 1926 تا آخرین روزهای زندگیاش در 1937، صدها نامه به اعضای خانواده و دوستانش نوشت که امروز، 428 نامه از میان آنها باقیمان ...
آنتونیو گرامشی، از 1926 تا آخرین روزهای زندگیاش در 1937، صدها نامه به اعضای خانواده و دوستانش نوشت که امروز، 428 نامه از میان آنها باقیمانده و قابل استنادند. او که یازده سال از عمرش را پیوسته در زندانهای رژیم فاشیستی موسولینی گذراند، با وجود بیماریهای عدیدهی جسمی و محدودیتها و فشارهای تمامنشدنی فاشیستها، بیوقفه نوشت و ترجمه کرد و فقط در سالهای زندانش، به قدر عمر میلیونها نفر، نوشتههایی درجه یک برای بشریت بهجا گذاشت. گرامشی، با وجود محدودیتهایی که حکومت برای او در نظر گرفته بود و در اکثر سالها اجازهی نوشتن بیش از دو نامه در ماه را نداشت، سنت نامهنگاری را هیچگاه ترک نگفت و همین مهم موجب شد مجموعهی شگرف «نامههای زندان»، سالها پساز مرگ او به کمک اعضای خانواده و دوستانش تدوین و منتشر شود. جلد اول نامههای زندان، حاوی 100 نامه از 1926 تا 1928 است که در زندانهای اوستیکا، میلان، سان ویتّوره و پورتولونگونه خطاب به همسرش یولیا، خواهر همسرش تانیا، مادرش و چند تن دیگر از اعضای خانواده و دوستانش نوشته و در هرکدام بهگونهای وضعیت خودش، خواستهها، شرایط و ایدههایش دربارهی مسائل مختلف را شرح داده و تحلیل کرده است. نامههای گرامشی از زندان، نه فقط متنهایی شخصی خطاب به عزیزان او، بلکه نشاندهندهی عمق نظرگاه این روشنفکر بزرگ در سپهر اندیشهی سیاسی، تاریخ، ادبیات و هنر است. این نامهها نشان میدهند، یک نابغهی بیمثال، چگونه حتی در وخیمترین شرایط زیستی، از نوشتن و کار روشنفکرانه دست برنداشته و با امیدی سرشار، برای رهایی و آزادی میجنگد. کتاب «نامههای زندان» مناسب حال است برای فهم شرایط همهی آنها که در بند حکمرانان فاشیست بوده و هستند و البته فهم این نکته که روشنفکر چپ، در طول تاریخ همواره علیه فاشیسم ایستاده و و برای رهاییبخشی مبارزه کرده است.
We are using technologies like Cookies and process personal data like the IP-address or browser information in order to personalize the content that you see. This helps us to show you more relevant products and improves your experience. we are herewith asking for your permission to use this technologies.