برخلاف تاريخ ادبيات فارسی، تاريخ ترجمه در ايران کم تر به شکلی نظام مند بررسی شده است و غالب آثار مربوط به اين حوزه به سنت ترجمه در ايران ...
برخلاف تاريخ ادبيات فارسی، تاريخ ترجمه در ايران کم تر به شکلی نظام مند بررسی شده است و غالب آثار مربوط به اين حوزه به سنت ترجمه در ايران عصر عباسيان، صفويان و قاجار اختصاص يافته اند. اثر حاضر، با هدف روشن کردن سنت ترجمه و سير تحول آن در ايران عصر ايلخانان و تيموريان از مفاهيم «ميدان»، «عادت واره» و «سرمايه» که پيير بورديو در «نظريه ی عمل» معرفی کرده است، بهره جسته و در قالب سه فصل به شرح پديده ی ترجمه و چگونگی آثار ترجمه شده در اين سلسله ها پرداخته است. اين اثر به «ديرينه شناسی ترجمه» و «نقد تاريخی» آن در سده های هفتم، هشتم و نهم هجری قمری اکتفا نکرده، بلکه با توجه به بستر اجتماعی، فرهنگی و سياسی اين مقطع تاريخی درصدد تفسير رابطه ی ترجمه به تحولات اجتماعی اين دوره ها برآمده است. در اين راستا، ترجمه به عنوان کنشی اجتماعی که تا حد زيادی بر‌ساخته ی مناسبات قدرت و شبکه های حمايتی حاصل از آن بوده است، معرفی می شود و نقش آن در تحولات فرهنگی و اجتماعی اين سده ها مورد بررسی قرار می گيرد.
We are using technologies like Cookies and process personal data like the IP-address or browser information in order to personalize the content that you see. This helps us to show you more relevant products and improves your experience. we are herewith asking for your permission to use this technologies.
