وقوع انقلاب اسلامی بهمن 1357 به تلاش و تکاپویی دامن زد برای بازخوانی تاریخ سیاسی کشور از طریق بازبینی سیر اندیشه متفکرانی که از همان اولین م ...
وقوع انقلاب اسلامی بهمن 1357 به تلاش و تکاپویی دامن زد برای بازخوانی تاریخ سیاسی کشور از طریق بازبینی سیر اندیشه متفکرانی که از همان اولین مواجهه کشور با غرب کوشش هایی کردند برای راهیابی فرهنگی و سیاسی با هدف دستیابی ایران به توسعه و خروج از موقعیت فرودستش در صحنه بین المللی. هر چند یکی از مهم ترین دستاوردهای تلاش و تکاپوی نامبرده، آشکار شدن تنوع و تعدد آراء و عقایدی بود که در تمامی دوران مورد بررسی در فضای فکری و روشنفكری کشور مطرح شدند اما همچنان اغلب آثار بر انزوای این نحله های فکری و عدم تأثیرپذیری آن ها از یکدیگر تأكید دارند. کتاب حاضر حاصل تردیدی است انتقادی نسبت به این دست قرائت ها از طریق بررسی گفتارها و راه حل های مطرح شده در نسبت با «مدرنیته». مدرنیته نه به معنای نوعی عقلانیت جهانشمول رهایی بخش «غربی» یا گفتار توجیهی سلطه اروپا؛ بلکه همچون نوعی اندیشه مجرد جهانی انعطاف پذیر که مشخصه روایت هایی که بر پایه آن شکل می گیرند، تنش و تعارض است و نه انسجام و ذات گرایی.
